Als klein meisje was ik gevoelig. Gevoelig voor de energie van anderen. Ik hoorde wat anderen niet zeiden. Ik voelde wat anderen niet uiten. Ik wist wat anderen nog niet wisten. Dit verwarde me soms. Voelde me onbegrepen. Alleen zelfs.

Op achtjarige leeftijd werd ik nog dieper in deze angst om alleen te zijn geraakt. Mijn verlatingsangst werd geopend door de scheiding van mijn ouders.

Vervolgens aan het begin van mijn puberteit overleed mijn vader. Twaalf jaar was ik.

14-12-1992, was een zonnige winterdag. 

Ik kwam uit school, mijn zusje stond in de tuin, helemaal in paniek kwam ze naar me toe.
Pap is dood zei ze…

Ik weet dat ze het mij verteld heeft, de uren erna wist ik niks meer van. Een zwart gat in mijn geheugen en gevoel. Ik wist niet meer wie ik gezien heb, wat ik gevoeld heb, wat er in de uren erna gebeurd is.

Ik wist alles tot in detail, het weer, de tijd, het moment zelf, maar de uren daarna waren compleet blanco, tot later in de avond. Vanaf de avond tot aan de begrafenis wist ik weer alles.

26 jaar later, in Juli 2018 werd ik ziek, ik had een ontsteking aan mijn voet. Van die ontsteking had ik al een paar jaar last van en kwam ieder jaar terug. Ik kreeg een antibiotica kuur en dan was het weer goed. Deze keer was het anders, de antibiotica deed niet zijn werk zoals normaal. Ik voelde me uitgeput en energieloos.

Volgens de dokter was het me gewoon ff allemaal teveel. Ik zat in een verandering voor mezelf, ik ging een opleiding doen naast mijn werk. Een “vriend “ zei tegen mij, je hebt gewoon een burnout, je bent keihard weg gerend voor jezelf.

Ik voelde dat er iets anders aan de hand was. Mijn lichaam ontspande niet. Ik voelde continu dat mijn lichaam aan het wachten was op “de klap”. Dit kon ik totaal niet plaatsen in eerste instantie, langzaam kwam het besef dat dit ging om iets veel groters dan ik ooit had kunnen vermoeden.

Ik begon te beseffen wat er echt met mij gebeurd was, die dag dat mijn vader stierf. Dat mijn lichaam letterlijk zat te wachten tot die klap ging binnen komen. Het verlies was nooit binnengekomen. Nu wist ik ook waarom ik een zwart gat in mijn geheugen had van de uren erna.

Ik voelde me doodsbang dat ik blijkbaar iets moest gaan verwerken van zolang geleden. Ik ging weer terug naar de dokter en vertelde mijn “diagnose” en dat ik hulp erbij wilde. Mijn ontsteking betekende een lichaam wat in een chronische staat van overprikkeling verkeerde en ik het verlies van mijn vader moest laten binnenkomen en verwerken.

Zo kwam ik bij de praktijk ondersteuner terecht, ik vertelde mijn verhaal. Ik miste alleen die paar uur van die dag, de rest kon ik alles uit mijn gevoel vertellen, volgens hem had ik de dood van mijn vader verwerkt.

Toch voelde ik aan alles, dat dit niet klopte en mijn lichaam uitgevallen was door die ontsteking en onderliggende oorzaak trauma was en ik daarmee aan de slag moest. Ik kon het ook niet meer tegenhouden.

Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld, wetende en voelende wat ging komen en dan nergens voor mijn gevoel serieus terecht kunnen bij iemand die begreep wat er in mij gebeurde en me daarbij kon helpen. Gelukkig heb ik een schoonzus in Canada die traumatherapeut is. Ik vertelde haar wat ik voelde in mijn lichaam en wat er voor mijn gevoel speelde. Zij begreep mij meteen en bevestigde mij in wat ik zelf wist en al gevoeld had.

Eindelijk was er iemand die mij erkende, die mij kon helpen. Ook al was ik zelf net afgestuurd als energetisch coach en dankzij mijn hoogsensitiviteit en innerlijk weten, wist en voelde ik wat er speelde en wat er moest gebeuren om te herstellen. Ik had wel iemand nodig die mij kon begeleiden in dit proces.

Deze hulp vinden in de reguliere zorg was niet zo makkelijk. De psychotherapeut waar ik bij kwam, bleef weg van mijn trauma i.p.v er naar toe te bewegen. Op alle vragen die ik had, kreeg ik geen antwoord. Hoe ze mijn zenuwstelsel tot rust ging brengen, hoe ze de vastgezette trauma energie ging ontladen en hoe ze het trauma ging aanpakken.

De aanpak was vooral cognitief, terwijl ik wist dat je een trauma ook fysiek moet doorleven en loslaten. I.p.v te herstellen begon ik te hertraumatiseren. Zolang een trauma niet erkend wordt, blijf je het herbeleven. Na een paar sessies stopte ik bij deze pyschotherapeut, ik voelde dat dit niet goed voor mij was.

Ik ging aan de slag met mijn schoonzus in Canada om mijn trauma aan te pakken, op de manier zoals trauma aangepakt dient te worden, als je hier echt van wilt herstellen en volgde ik later een door haar ontwikkelde trauma training.

Zo begon mijn weg naar herstel en ging ik mij nog meer verdiepen in trauma en lichaamsgericht werk.

Mijn ontsteking aan mijn voet heb ik nooit meer terug gekregen. Ik had daadwerkelijk iets geheeld.

De meest pijnlijke dag uit mijn leven, bracht mij terug bij mezelf. Ik leerde mezelf kennen en mijn lichaam. Ik leerde keuzes te maken die goed voor zijn, die bij mij passen en werken voor mij. Ik ging mijn leven leven, zoals het vóór mij bedoeld is.

Ik ontdekte mijn hoogsensitiviteit. Ik wist wat anderen nog niet wisten. Ik had alleen nooit geleerd om hierop te vertrouwen en daadwerkelijk naar te luisteren en te handelen.

Onderzoek altijd voor jezelf jouw eigen gevoel, jouw waarheid. Als jij hoogsensitief bent zullen heel veel mensen jou niet begrijpen.

Dit kan jouw leven behoorlijk ingewikkeld maken, als jij niet weet hoe jij hiermee om moet gaan of als jij niet weet dat jij überhaupt hoogsensitief bent.

Het gaat erom dat jij leert om te voelen hoe het werkt voor jou. Hoe jij dit kunt inzetten als een talent/kwaliteit voor jou, ten gunste van jezelf en de ander. Dat jij leert te vertrouwen op jouw gevoel, jouw innerlijk weten.

Liefs Kelly